Feestje voor zilveren jubilaris

De smalle Amnestylaan was vrijdagavond enige tijd geblokkeerd door de oude nevel, twee blusvoertuigen en de hoogwerker. Niet omdat er brand was maar om Tiel Zwalve te feliciteren met zijn 25-jarig jubileum bij het korps Soest. De buurt keek wel even vreemd op, maar toen spontaan op straat het Lang zal-ie leven werd gezongen, werd duidelijk dat het om een feestelijk gebeurtenis ging. Namens de vereniging bood voorzitter Mark van Arkel de jubilaris de traditionele taart met opschrift aan en zijn vrouw bloemen.

Het is alweer 25 jaar geleden dat Zwalve zich aanmeldde bij de brandweer, Toen nog student op de MTS Eemvoorde in Amersfoort. De brandweer was hem niet vreemd. Dankzij zijn vader, die al jaren lid was van het korps, kwam hij al van jongs af over de vloer bij de brandweer en kende veel verenigingsleden. ‘Het waren allemaal ooms bij de brandweer. Ome Ko, ome Kees…’ Vooral ome Ko, helaas te vroeg overleden, is hem bij gebleven: ‘Hij stond bekend om zijn kolenschoppen van handen, en ik was een van de weinigen die hem ook ome Ko mocht noemen.’
Het was nooit de vraag of hij brandweerman zou worden maar wanneer. ‘Eerst moest de MTS afgerond worden voordat ik mij mocht aanmelden. Uiteindelijk lukte het toch eerder. Ik vond het gewoon leuk om brandweerman te worden.’

Branden die de meeste indruk op hem gemaakt hebben waren die bij het nooit meer opgebouwde restaurant La Grande Bouffe aan de Soesterbergsestraat op 20 februari 1991 en bij zijn oud-werkgever ASI aan de Kostverlorenweg op 18 januari 2003.
Maar de meeste indruk maakte toch de ontmoeting die hij had in de kelder van de oude brandweerkazerne met de jongedame die later zijn vrouw zou worden. ‘Ik had die dag niets te doen en besloot naar de brandweer te gaan. Er was een stormnacht geweest en ik zou Ries helpen de ondergelopen berging in de kelder weer droog te maken.’ Daar kwam hij Sonja tegen die ook in de kazerne aan ‘t werk was. ‘Daar stond ik met letterlijk twee linker laarzen de vloer te dweilen. We hebben toen samen wat afgelachen. Daarna heb ik haar op de motor naar huis gebracht.’

Al snel in zijn loopbaan werd Zwalve als hulpinstructeur ingezet bij de brandweeropleidingen die toen nog werden verzorgd door de brandweerregio EEG-land. Later werd hij hoofdinstructeur. Een functie die hij nog steeds met veel plezier uitvoert. ‘Het is ontzettend leuk om mensen het brandweervak te leren. Je werkt met allerlei mensen met verschillende achtergronden die je in twee jaar tijd begeleidt naar professionals.’
In de loop der jaren werkte Zwalve zich op tot bevelvoerder. ‘Die functie was vroeger toch anders. Ik ben nog opgeleid tot brandmeester. Daarmee mocht je in principe leiding geven aan twee tankautospuiten, een hulpverleningsvoertuig en hoogwerker. Tegenwoordig is de functie bevelvoerder gelijk getrokken en geef je leiding aan een eenheid.’
Hij is niet alleen als korpslid actief, maar ook in de vereniging. Hij was onder meer lid van de barcommissie en nu nog van de historische commissie en multimedia commissie, een samenvoeging van de foto-filmcommissie en de webcommissie die hij eerder voor de vereniging had opgezet.
Na het aansijden en eten van de taart werd met het ophalen van herinneringen het felicitatiebezoek afgesloten.